Kaarawan

Bawat isa sa atin ay my kanya kanyang depinisyon ng kasiyahan o pagsasaya. Mayroong nakakahanap ng kasiyahan sa mga simpleng sapatos o sa mga magagarbo mang mga sasakyan. Para sa akin, ano nga ba ang kasiyahan? Kailan ko nga ba nasabing ako ay masaya at nagsasaya?
Ako ay simpleng babae lamang, na katulad ng ibang babae na nasa edad ko, ay may mga tinatangkilik at hinahangan. Para sa akin, ang kasiyahan ay hindi ko makikita o mararamdaman sa mga materyal na bagay. Ang kasiyahan para sa akin ay ang mga pangyayari o ala-ala na hindi ko at ng lahat kailanman mabibili gamit ang mga salapi. Masasabi ko na ang pinaka masayang nangyari sa akin ngayong taon ay naganap noong ika-17 ng Agosto. Ang aking ika labing-walong kaarawan. Ipinagdiwang ko ito sa paraang alam ko ay magiging masaya talaga ako. Hindi ako pumasok sa paaralan nitong araw na ito upang pumunta at manood ng konsert ng aking paboritong foreign band. Sa konsert, anim na talentado at naggagalingang banda at soloists and mga nakisaya at nagpakita ng kani-kanilang talento. Umabot ng mahigit pitong oras ang konsert kaya naman naging sobrang sulit at saya nito. Nasabi kong naging sobrang saya ako ng panahong iyon dahil sa araw na iyon, sobrang naramdaman ko na espesyal ako dahil sa dami ng nakaalala ng aking kaarawan at naging malaya ako sa pag sigaw, pag talon, at pag kanta ng aking mga paboritong kanta. Pagkatapos ng nasabing konsert ay nakipagkita ako sa ilang mga kaibigan ko na nakilala ko dahil sa internet. Sa araw na ito, nakalimutan ko lahat ng bagay na bumabagabag sa akin at ang ginawa ko lang ay ang nagsaya.
Ang kasiyahang tunay ay hindi natin mahahanap sa mga materyal na bagay at kailanman ay hindi mabibili ng salapi. Ang tunay na kasiyahan ay nasa loob natin at ang kailangan lang natin ay ang mga taong makatutulong sa atin para mahanap ito.

Blogging,
Marietta Gale Ramel